De gouden deurmat

De afgelopen week heb ik mijn gehele materiaalbudget geïnvesteerd in een gouden deurmat. Mijn opdrachtgever, het stadsdeel Oud Zuid, weet nog van niets. Ik houd mijn hart vast. Maar met een glimlach op mijn lippen.
Het afdingen was een kunst op zich want een gouden deurmat is niet goedkoop en voor mijn € 1.111,- kon de mat niet geknoopt worden van enkel gouddraad maar moesten er ook wat inferieure materialen doorheen gemengd worden. Niet dat het veel uitmaakt. Van dichtbij is er geen twijfel mogelijk maar als je de deur van de Carillonstraat binnenstapt denk je een ordinaire mat te zien. Bruingele doorsnee kokosvezels lijken verdacht veel op glanzend gouddraad. Voor je het weet heb je je schoenen geveegd aan een klein fortuin.
Ik houd wijzelijk mijn mond en zie de ene na de andere bezoeker onwetend de modder van zijn schoenen stampen. Ze moesten eens weten hoe welkom ze zijn. Een rode loper is er niets bij.
Met wraak heeft dit overigens niets van doen. Dat het stadsdeel als facilitator van dit project weigerde om de € 8,- voor een deurmat neer te tellen en mij daarmee alle uren die ik met de stofzuiger door het pand loop had kunnen besparen is alleen maar een prachtige bijzaak.
Het is het ultieme welkom. Hoe kan je iemand meer eer bewijzen dan door hem zijn voeten te laten vegen aan een gouden deurmat? De kunst wordt weggecijferd maar tegelijkertijd alomtegenwoordig. Hoe meer mensen het pand betreden, hoe minder er van de mat overblijft. Goud is een zacht materiaal. Het slijt snel.
Eigenlijk zou de ruimte verder leeg moeten zijn. Een open ruimte, de gouden deurmat, de bezoeker en ik. Wie weet wat er dan allemaal zou kunnen gebeuren.
Is hun tred lichter als ze het pand verlaten? Of juist zwaarder? Ik lach in mijn vuistje. Niet om hen maar om anderen die hun voeten veegden aan het goud dat voor hen lag uitgestrekt.