Expeditie 1

Het mag eigenlijk geen naam hebben. Nog geen twee uur kostte het me om de Pijp te omcirkelen. Ik liet geen noemenswaardige sporen achter en nam niets tastbaars mee. Robert Scott zou me uitgelachen hebben. De enige ontberingen bestonden uit een plotselinge regenbui en groepjes opgefokte pubers die net pauze hadden.
Het leek me logisch om eerst de buitenste grenzen te verkennen. Rechtdoor totdat het water je dwingt af te slaan. Rechtdoor totdat het water je dwingt af te slaan. Rechtdoor totdat het water je dwingt af te slaan. Rechtdoor totdat het water je dwingt af te slaan. Een vierkant in het midden van Amsterdam, een polder die een buurt werd met de naam YY (Amsterdam was verdeeld in 50 buurten die met letters werden aangeduid) met een park waarin het oude polderpeil nog zichtbaar is.
De mobiele groenteman begroette zijn eerste klant, een dame van een jaar of zeventig die vandaag alleen maar sla kwam kopen “want ik heb geen gas en geen koelkast”. Ik schuifelde wat heen en weer achter de wagen om de rest van hun gesprek te volgen maar er werden verder geen woorden aan verspild.
De bootjes zij aan zij in de gracht. Ik kon me levendig voorstellen hoe dat was gegaan. Een nieuwe woning aan het water. Lange weekenden met tijd voor vanalles en hang naar avontuur. “Zullen we een bootje kopen?” En vervolgens een hele zomer lang te pas en te onpas met vrienden door de grachten varen. De eerste winter nog keurig een zeiltje over de boot, de eerste lente met lange tanden wat achterstallig onderhoud, in de zomer nog af en toe een tochtje en daarna net als al die andere bootjes voor altijd vergeten in de gracht. Een roemloze oude dag.
Het wonderlijkste wat ik zag? Misschien wel de versteende drol van een schildpad. €3,50 bij Stenelux aan de Ruysdaelkade. Ze verkopen ook vingerkootjes van Slowaakse holenberen.