Fantoomhaar

Op de grens tussen dag en nacht begeef ik mij in dit nieuwe gebied. Het ligt donker voor me, ik waan me in mijn slaap. Vandaag was een donderdag. De maand oktober is nog jong en ik heb korter haar dan gisteren.
Gisteren liep ik door de Pijp en kreeg het gevoel dat ik iets moest achterlaten. Een klein gebaar, niets anders. Maar meer dan loze voetstappen had ik niet bij me. Geen handschoenen, kleine muntjes, oude boodschappenbriefjes. Alles lag in het Oosten, aan de ander kant van de Amstel waar de stad anders ademt dan in het Zuiden. Ik was het water te voet overgestoken met alleen een paar sleutels en een briefje van twintig in m’n broekzak.
Ik was niet echt ergens naar op weg. Misschien een kopje koffie. Een klein rondje door het Sarphatipark. Even kijken bij de Raamgalerie. En toen zag ik de kapper.
De kapper had een muts op. Ik wist niet waarom. Ik dacht dat hij misschien kanker had maar hij had alleen een “bad hair day”. Ik hoopte dat het niet besmettelijk was.
Hij knipte in een rap tempo. Niet te veel, niet te weinig. Na afloop veegde hij mijn haren op. Hij deed ze in een zakje zoals ik gevraagd had. Het was minder dan ik dacht.
Ik liep terug over de Ceintuurbaan. Het waaide nauwelijks. Mijn haar verspreidde zich over de straat. Toen ik bij het niemandsland van de Amstelbrug aankwam was het zakje leeg.
Later zat ik voor het raam van mijn atelier en streek gedachteloos door mijn haar. Elke keer belandde mijn hand onverwachts in een kale nek. Fantoomhaar.